Քանի որ, վերջին տարիներին Նորին Գերազանցություն ՇՈՒԿԱՆ իր երկար վերջավորությունը (ես ի նկատի ունեմ քիթը) խոթել է մեր կյանքի բոլոր խորշերը, այդ թվում և հեռուստատեսություն, և վերջին շաբաթն էլ ես, հանգամանքների բերումով, առիթ եմ ունենում տնտեսագիտություն կարդալ (տնտեսագետ չեմ), փորձեմ հենց շուկայական հարաբերությունների տերմինաբանությամբ մեկնել տեսակետս:
Հեռուստատեսությունը ինֆորմացիա է (կանխամտածված չեմ ասում` տեղեկատվություն, հասկացության ծավալային կողմը չնեղացնելու նպատակով): Այն ստեղծում է հասարակական կարծիք, ձևավորում հասարակական գիտակցություն, հետևապես որոշում է հասարակության զարգացման ուղղությունները, միտումները:
Այսօր մեզ պետք է հստակ գիտակցում, որ հեռուստատեսությունը պետք է կրթի հասարակությանը, գիտելիք տա և ճաշակ ձևավորի (գեղագիտական և այլ), հասու դարձնի իրական կենսական արժեքներին (պատմական, քաղաքական, սոցիալ-տնտեսական և մշակութային, ազգային և համամարդկային): Հեռուստատեսությունը պետք է ոչ միայն և ոչ այնքան բավարարի, որքան` ձևավորի պահանջարկ: Այն պետք է փարոս հանդիսանա հասարակության համար:
Ինչպիսի՞ն պետք է լինի հայկական հեռուստաալիքը:
Վերը նշվածին հավելենք թերևս միայն «ազգայինի» տարրը:
Այսօր, առավել քան երբևէ, մեր հասարակությանը պակասում է «ազգայինի» գիտակցությունը:
Ազգային գաղափարախոսությունը միֆ չէ, ինչպես պնդում էր նախկին նախագահը, այն ազգի գոյության, ինքնարտահայտման ու ինքնակայացման անհրաժեշտ և պարտադիր նախապայման է: Ինչպես առանձին անհատը չի կարող ապրել և կայանալ առանց իր կյանքի պատմության մասին ունեցած հիշողության, այնպես էլ ազգը, որպես էթնոս, որպես հավաքական ոգի, կարիք ունի ազգային ինքնագիտակցության, որը խարսխված է պատմական հիշողության վրա, սնվում է նրանից, սնվում է անընդհատ, կամա թե` ակամա:
Հայկական հեռուստաալիքը պետք է լինի ՀԱՅԿԱԿԱՆ:
հուլիս 2002թ.
